ادبیات نامناسب در رسانه ملی، محصول نارسایی‌های مدیریتی

علیرضا طهرانی/ حضور جنجالی عزیزی، ستاره پیشین فوتبال کشور ، بازیکن محبوب سال های دور و کارشناس بی ادب این روزها، در یک برنامه تلویزیونی و استفاده از الفاظ نامتعارف و زننده، بار دیگر بحث‌های گسترده‌ای را درباره کیفیت برنامه‌سازی، استانداردها و فرهنگ گفتاری حاکم بر رسانه ملی به راه انداخته است. در حالی که افکار عمومی از این اتفاق ناخوشایند ابراز تأسف می‌کنند، باید ریشه‌های این وضعیت را نه فقط در مجری یا مهمان، بلکه در ساختارها و فرآیندهای مدیریتی جستجو کرد.

به گزارش روا ۲۴، وقتی سلیقه، جایگزین کارشناسی می‌شود این رویداد، تنها یک سرفصل از سلسله اتفاقاتی است که نشان می‌دهد صدای کارشناسان توانمند و باتجربه در حوزه ساخت برنامه‌های وزین، مدت‌هاست در راهروهای تصمیم‌گیری به جایی نمی‌رسد.
یکی از نارسایی‌های اصلی، فرآیند تأیید طرح‌ها و ایده‌های برنامه‌سازی است. متأسفانه، به گفته یکی از کارگردانان مشهور تلویزیون در تمامی موارد مشاهده می‌شود که تنها یک فرد، بدون اتکا به نظر کارشناسان حوزه محتوا و مخاطب‌شناسی، و صرفاً بر اساس سلیقه شخصی خود، می‌تواند سرنوشت یک طرح کلان را تأیید یا رد کند. این رویکرد، در نهایت به تولید آثاری ضعیف، سطحی و فاقد عمق اجتماعی منجر می‌شود که نمی‌توانند استانداردهای فرهنگی جامعه را حفظ کنند.
زمانی که مدیرانی به بخش‌های حساس و کلیدی رسانه راه می‌یابند که فاقد تجربه عملی و سوابق مؤثر در حوزه برنامه‌سازی و محتوا هستند، و یا تنها بخشی از جامعه را به عنوان کل مخاطب بر می شمارند، تنها به این دلیل که “صندلی‌ای خالی نماند”، انتظار تحول و ارتقاء کیفیت، انتظاری عبث خواهد بود.
بازتاب نارسایی‌ها در تریبون عمومی وقتی فرآیندهای داخلی تولید محتوا از کارشناسی تهی می‌شود، محصول نهایی آن نیز نه تنها نمی‌تواند ارزش‌های فرهنگی را ترویج کند، بلکه خود تبدیل به بازتاب‌دهنده بی‌نظمی و بی‌کیفیتی می‌شود. حضور یک چهره نام‌آشنا با ادبیاتی نامناسب در یک برنامه زنده، ممکن است صرفاً یک “گاف رسانه‌ای” به نظر برسد، اما در حقیقت، آینه‌ای است که نارسایی‌های عمیق‌تر سیستم برنامه‌سازی را به نمایش می‌گذارد.
رسانه ملی، به عنوان دانشگاه عمومی جامعه، موظف است بالاترین استانداردهای اخلاقی و گفتاری را رعایت کند. انتظار می‌رود مسئولین مربوطه، به جای تمرکز بر برخورد سطحی با معلول‌ها، به اصلاح ریشه‌ای فرآیندهای تأیید محتوا و چینش مدیران بر اساس شایستگی و تجربه کارشناسی بپردازند تا دیگر شاهد پایین آمدن سطح گفتمان عمومی در تریبون‌هایی که باید مروج فرهنگ باشند، نباشیم.