ابهامات گسترده در مورد چگونگی واردشدن آبی و قرمز به فرابورس

ماجرای پیگیری وزارت ورزش و سازمان خصوصی سازی برای خصوصی کردن دو باشگاه استقلال و پرسپولیس هر روز ابعاد جدیدتری از خود را نشان می دهد.

به گزارش روا ۲۴ به نقل از خبرگزاری فارس، “استقلال و پرسپولیس بیش از دو برابر بدهی هایشان صاحب سرمایه هستند”؛ این مطلب تاکید سلطانی فر وزیر ورزش در مجمع عمومی عادی پرسپولیس است. ضمن اینکه او اشاره کرد شرایط و مسائل سرخابی ها برای ورود به بازار سرمایه شفاف سازی شده است.

از سوی دیگر ابوالقاسم شمس معاون خصوصی سازی، سرمایه پرسپولیس و استقلال را از طریق آورده غیر نقدی (ورزشگاه های به نام شده) به ترتیب ۷۰۱ و ۷۱۹ میلیارد تومان اعلام کرد. با کنار هم گذاشتن این دو گزاره، نتیجه می شود بدهی های دو باشگاه هر کدام حدود ۳۵۰ میلیارد تومان است. این میزان بدهی، در تراز نامه و وضعیت احکام قضایی دو باشگاه منطبق با واقعیت به نظر می رسد.

برای هیات پذیرش فرابورس و سهامداران، این پرسش پاسخ باید داده شود که چرا با آورده غیر نقدی، افزایش سرمایه ایجاد شده است؟ ورزشگاه هایی که همواره در اختیار باشگاه ها بوده و به گونه ای مورد بهره برداری هستند و بوده اند، چه تضمین و وجه التزامی برای تامین هزینه ها و برنامه های درآمدی و نهایتا پرداخت بدهی های ۳۵۰ میلیاردی معوق و بدهی های جاری خواهند بود؟

مالکیت ورزشگاه ها و افزایش سرمایه غیر نقدی چه منافعی برای تبدیل و تسویه حساب طلبکاران یا انتفاع سهامداران در پروژه های اقتصادی بوجود خواهد آورد؟ اصولا چرا وزارت ورزش با تزریق منابع نقدی و آورده سرمایه در گردش، موجبات استمرار درآمدهای پایدار در پرسپولیس و استقلال را ایجاد نکرده است؟ آیا بازپرداخت بدهی های دو باشگاه که حاصل سوء مدیریت و شتابزدگی در نحوه ارائه الزامات پذیرش در فرابورس است را سهامداران باید متحمل شده و از عواید و آورده آنها این بدهی های عظیم پرداخت و تادیه می شود؟

نکته معقول این وضعیت که وزارت ورزش و جوان در راس آن و سازمان خصوصی سازی در پیرو آن با مغلطه و پیرایش ظاهر تراز نامه و بودجه باشگاه ها، سهمی در مطلوب جلوه دادن دارند، این است که ورزشگاه های مورد انتقال همواره در اختیار و بهره برداری دو باشگاه بوده و تاکنون هیچگونه ارزش افزوده ای در روند فعالیت های تجاری و برنامه های اقتصادی و پشتوانه سرمایه ایفا نکرده اند.

از سوی دیگر ورزشگاه های مورد نظر در اختیار بهره بردار و مستاجر واگذار شده و پیرو قراردادهای فی مابین عواید آن را به باشگاه تزریق می کنند که سهم بسیار ناچیز در تامین هزینه های آنها دارند. نکته مهم تر از آن این است که هیچ جای دنیا زمین تمرین را جزء سرمایه حساب نمی کنند؛ همانطور که لباس بازیکن جزء سرمایه نیست و از ملزومات یک تیم حرفه ای است.

افزایش سرمایه ایجاد شده، بدون تاثیر در پروژه ها و برنامه های اقتصادی دو باشگاه سوال دیگری را ایجاد می کند که چشم انداز و برنامه های استراتژی و بدون در آمدزایی و اقتصادی چگونه تدوین شده که علاوه بر کسب درآمد و سوددهی، موجبات پرداخت بدهی های معوق و هزینه های جاری خود شود؟

 شمس در همان اظهار نظری یادآور می شود که بعضا شرکت هایی ممکن است با زیان هم پذیرش شوند ولی برنامه درآمدزایی خوبی برای آتی داشته باشند و از سوی دیگر تاکید می کند که این دو باشگاه در سنوات اخیر سودده بوده اند و سال آتی ان شاء الله وضعیت بهتری داشته باشند.

در مقام سرمایه گذار و سودآور سهام، وضعیت و برنامه آتی درآمدزایی دوباشگاه با “ان شاءالله و پیش بینی خوش بینانه” قابل دستیابی و اعتماد برای ریسک سرمایه گذاری و توجیه الزامات تعریف شده در هیات پذیرش فرابورس نخواهد بود. اظهارات این مقام مسئول با چالش و ایراداتی مواجه است که از آن جمله اشاره او به قراردادهای کارگزاری پرسپولیس به مبلغ ۱۱۰ میلیارد برای هر فصل است.